Alle begin is moeilijk, maar ook leuk en spannend. Maika Cheizoo, een kersverse TPRS-docente, vertelt hoe haar eerste drie maanden met TPRS zijn verlopen. Het is niet altijd makkelijk, maar "wat hebben we een lol gehad!"
Mijn eerste seizoen TPRS-lessen zit erop. Ik heb twee groepen volwassenen (beginnersniveau) twaalf lessen lang voorzien van heel veel begrijpelijke input in het Spaans. Daarnaast heb ik in mijn andere vier groepen geprobeerd om TPRS te combineren met de al eerder ingezette 'gangbare' methode. Graag vertel ik jullie iets over mijn ervaringen. En ik heb een vraag!
Ik ben zelf erg tevreden over hoe het gegaan is. Ik voel me tijdens de les als een vis in het water met TPRS. Ik vind het heerlijk om een verhaal te vertellen met veel herhalingen, uitbreidingen, acteurs, 'props' en verrassende wendingen. Ik heb heel erg het gevoel gehad dat iedereen alles begreep en heb dat ook vaak gecheckt. Verbeterpunten voor mezelf zijn consequenter met gebaren werken en langzamer gaan. Wat de gebaren betreft die schoten er nogal eens bij in en soms kon ik geen goed gebaar verzinnen voor een werkwoord. Ik heb wel gemerkt dat gebaren de cursisten goed helpen. Soms maakte iemand eerst een gebaar voor het Spaanse woord eruit kwam.
Ik heb vaak niet eerst de doelconstructies uitgelegd, maar begon gewoon met een verhaal te vertellen. Ik dacht: "die doelconstructies komen vanzelf veel aan de orde." Nu ben ik van mening veranderd. Ik ga in het vervolg wel de doelconstructies eerst verklaren omdat dat ten eerste alweer meer herhalingen oplevert én om mijn cursisten gerust te stellen dat dat het enige is wat ze die les echt hoeven te leren.
Wat ik nog steeds erg lastig vind, is het maken van een goed verhaal. Ik heb veel inspiratie geput uit 'Todo junto' en 'Look I can talk', maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat een goed TPRS-verhaal aan veel criteria moet voldoen:
aansluiten bij de belevingswereld en het niveau van de taalleerders;
een goede mix van bekende en nieuwe woorden;
een grappige/absurde verhaallijn met het liefst verschillende locaties, niet te lang en natuurlijk ook grammaticaal correct en er is vast nog iets wat ik nu over het hoofd zie.
Ik ben ook erg tevreden over wat mijn cursisten al allemaal weten en begrijpen, maar nog niet over wat ze al kunnen spreken. Geduld was hier het toverwoord, toch? En ook: "wat hebben we een lol gehad!"
Bij de twee TPRS-beginnersgroepen heb ik een deel van de laatste les gebruikt om te evalueren. Bij de maandagavondgroep was het eerste wat iemand zei (een zeer begaafde cursiste!): "ik heb het stampen gemist en ook een boek waarin ik vast wat vooruit kon blikken". Oeps! Gelukkig vertelde ze daarna dat ze wel erg veel geleerd had, maar nog niet veel kon praten. Dat werd algemeen herkend en beaamd. Iemand anders had het werkwoorden vervoegen gemist, maar gaf meteen ook aan dat men niet TE hoge verwachtingen moest hebben en dat er al heel veel geleerd was. Iemand anders was zeer tevreden omdat heel lang geleden opgedane basiskennis met deze methode heel snel was terug gekomen. Een jongedame uit 6VWO vond het erg fijn dat ik af en toe ook Nederlands sprak en dat alles zo helder vertaald werd. Dat vond ze op school namelijk zo vervelend dat ze de helft van de les in een vreemde taal niet verstond. Op mijn vraag over de vele herhalingen tijdens de lessen (te veel? te weinig?) was iedereen daar tevreden over met uitzondering van één (zeer taalvaardige, met afgeronde studie Turks) jongedame die het soms wat teveel vond. Dat had ze zelf opgelost door thuis de leestekst niet te vertalen zodat er tijdens de les meer uitdaging was voor haar. Het werken met acteurs vond iedereen erg leuk. De algemene tendens was dat men tevreden was en veel geleerd had maar nog niet veel kon praten.
In de woensdagochtendgroep was die laatste conclusie hetzelfde: "veel geleerd maar het praten is nog lastig." Verder: "zoveel plezier, hele prettige methode, heel gezellig." Een gepensioneerde huisarts zei dat hij de charmes van andere talen weer had gevonden. Hij vond het vervelend om een maand geen les te krijgen (!), want hij ging elke woensdag met veel plezier naar de les. Hij las nu ANWB (hoe en wat in het Spaans) boekjes en kon ze begrijpen. Andere uitspraken van cursisten: "de methode is drempelverlagend, makkelijk te consumeren" en "plezier is een belangrijke factor".
Dan nog iets over mijn andere groepen waarin ik getracht heb een combi te maken van TPRS en een andere lesmethode. In die groepen heb ik een paar verhalen verteld en de daarbij behorende leestekst behandeld en verder uit de boeken gewerkt. Dat is me helemaal niet bevallen! De methodes zijn zó verschillend dat ik het jaar geëindigd ben met alleen nog maar uit de boeken werken omdat me dat minder voorbereidingstijd kostte. Maar wat gebeurde er? In twee groepen waren de cursisten niet tevreden. Door die paar verhalen die ik met ze gedaan heb, zijn ze zo enthousiast geworden dat ze met TPRS door willen. Nou ja, en nog een beetje uit de boeken, maar dat doen ze dan voornamelijk zelf met enige sturing van mijn kant. Daar ben ik erg blij om.
En dan de vraag, het mantra van TPRS: stop er zoveel mogelijk begrijpelijke input in, dan komt er vanzelf een keer spreektaal uit rollen. Daar ben ik inmiddels wel van doordrongen. Maar valt er iets te zeggen over een termijn? Kunnen jullie, met jullie ervaring daar iets over zeggen? Wanneer gaan ze praten?
Geschreven door Maika Cheizoo
Comments